شعر محلی “اشک فراق” به گویش اردکان فارس در وصف امام زمان

اشکِ فراق
باز هَم روزِ جُمَه اَندَن و طاعَت مِینَم

 وَصفِ گُلْ نَرگسِ گُلزارِ ولایَت مِینَم

باز هَم روزِ جُمَه اَندَن و بای اَشکِ فراق

 مِشِنَم شعرلِ خُم‌گُفتَه کتابت مِینَم

آغاجون خاصَه اِسیت عَرضِ اِرادَت مِینَم

 اِ فراقُت جُمَه‌یَل نُدبَه قرائَت مِینَم

نُدبه چون مِرْبَمِ سَر اَزبارَه بای صوتِ حَزین

 نَذرِ[1] اَندِن تو دو صد آیَه تَلاوَت مِینَم

مات و غَمزِیدَه اِ گُردِه‌ی جانَمازُم مِشِنَم

 اِ سِ اَندِن تو مُ هِی شایَت و بایَت مِینَم

لُو گُزَک مِینَم و بُق‌کِردَه اِ بای اَهل و عَیال

 قِصّه‌ی غیبت و نَندِن تو حکایَت مِینَم

قصّه‌ی دیریِ تو بَسکه مَلال‌انگیزَن

 که شِ بای دِل پُر و بای گِیرَه رَوایَت مِینَم 

جَمکرانَم که مِیَم شوقِمُ و ذوقُم هَمِنُن

 که هِسُم جِلوِه‌ی نازِ تو زیارَت مِینَم

مُ اِ شوقِ تو اِگر سَهله[2] بِیَم خَسَّه و خُرد 

 به خدا اَزباره احساسِ رضایت مِینَم

اگه دیتِن تو اِسیم قِسمَت و تَقدیرا نَبوت

 سِ نَدیتِن تو اِ خُت عَرضِ شکایت مِینَم

اگه لُو تِشنِه مِ جامِ لَوَلُت سیرِ نَبوت    

 اِ لُوَل نَرگسِ باغِ تو قَناعَت مِینَم

مُ اگر مُردَمُ و دیتِن تو نَصیبُم وانَبی    

 باورُم هِن که زیارِت تِ قیامَت مِینَم

مُ اِ شوقِ یِ دَمون[3] سیلِ تو در روزِ جَزا    

 دَردِ هِجرِ تو اِ بای گِیرَه طَبابَت مِینَم

اِ سِ دیتِن تو اِ فردای قیامَت به خُدا    

 پیشِ مادر تو تمنّایِ وساطَت مِینَم

تِشْکِ عمر اَندِنِ لُو بون و دِ نیسُم مُ رَمَق 

 مُ اِ زهرا و تو دَرخواسِ شفاعت مِینَم

سراینده: محمد امیری اردکانی
   
   

[1] – در گویش عامیانه‌ی اردکان به نذر، نَرذ (narz) نیز می‌گویند.

[2] – مسجد سهله، در اطراف کوفه، در دو کیلومترى شمال غربى مسجد اعظم کوفه، کهن‏ترین مکان منتسب به امام زمان (عج) است که به‌عنوان اقامت گاه شخصى آن حضرت در عصر ظهور معرّقی شده است.

[3] – یِ دَمون ye damun = یک دم و یک لحظه

نظری بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *