شعر محلی “مرد گرون” به گویش اردکان فارس
| مردِ گِرون ای مِردِ گِرون، بنده صفت، شُکر خدا کُ |
| سُفرِه‌ی خُتِ شیطونِ خدا رونده، جدا کُ |
| نَکِه شُکر خدا بِینه فقط روزَل شادیت |
| شُکرُش اِ تو روزِل خَش و دورانِ بلا کُ |
| بای چِش تَر و دل پاک و ملوسُت اِسی دلدار |
| اِتو خلوتِ خُت، صُب تا پسین، ذکر و دعا کُ |
| مِث تِشکِ سحرخیز و اُو بِرشِنگِ مَلوسُش |
| بای صبحِ دل‌انگیز و نظرکِرده صفا کُ |
| مِث یوسف (ع) اِ نامحرمِ خُت چهره واگِردون |
| نامحرم اگر قصد بَدُش بی، تو حیا کُ |
| تهِ دل واتِلون، مَنگی اگر هِن بِکرونُش |
| اکسیرِ محبت بَ و دل، ظرفِ طلا کُ |
| اُینه‌ی تو اتاقُت مُدِنَم بی‌غَل و غش بی |
| اُینه‌ی دلتَ‌م بِرچه‌زنِ نور و جلا کُ |
| اصلاً نه‌قرارِن که تو خُت تَک‌رَوی بِینه |
| همکاری با مردم اِ تو هر جشن و عزا کُ |
| دیتِن کَس و کارَل نه یَهُو بِینِه فراموش |
| راحت با هَمَش، مجلسِ بی‌چونه اِ‌پا کُ |
| هر گِی که مِشِه دیتِنِ ماطَلَل فامیل |
| انفاق و محبت‌شو اِ سر شوق و رضا کُ |
| بی‌مهریِ فامیل، نه یِهُو بِینه تلافی |
| دلجوئی و بخشش، تو اِ جای سَهو و خطا کُ |
| هر گِی که تو بُنتَل، یِه نفر، دردِ دلُش بی |
| بای عقل و خرد، دردِ دلُش، دار و دوا کُ |
| چون خوب و دُرُس نی که عیال بِینه فراموش |
| اِسی دیتَنِ‌شو از تَهِ دل، شور و نوا کُ |
| بای ضِیفه اگر قول و قرارُت نا یِه روزی |
| پای قول و قرارُت تا اَبَد وایسا وفا کُ |
| در شأنِ آدم نی که بداخلاق و عنق بوت |
| بای دُفت و پُسُت، گَپ تا کُچُک، عشق و صفا کُ |
| هر قَد که داییت، حرمت اِ سر عاطفه مِینه |
| بی‌زخمِ زبون، حرمت و خدمت اِ باوا کُ |
| جَم کِردن مال، خُم مُدِنَم، سَختِن و دُشوار |
| حاتم صفت، انفاق، تو در حقِّ گدا کُ |
| نَکِه مال و منالُت همه سهمِ بِچِیَل بوت |
| یک سهمِ مالُت، پرقدیِ روزِ جزا کُ |
| قصه‌ی علی (ع) و بخششِ انگشتر نازش |
| سرلوحه‌ی بخشندگی و لطف و عطا کُ |
| اطعامِ فقیرَل اگه سیت سخت و گرونِن |
| باهِنده‌ی گُسنه‌ی زِمِسون، سیرِ غذا کُ |
| امروزه میگِن روز چَت و وایبر و لاینِن |
| جز چَت با خدا، هر چه چَتِن، فیتِ هوا کُ |
| واتساپ که مِشِه، یاد خدا نَینِه فراموش |
| حَرفِل خَش و افکارِ نکو پخش و پلا کُ |
| هر گِی یِه نفر حقّه و نیرنگ اِتو کارشِن |
| اعلامِ تنفّرِ خُت اِبای صوتِ رسا کُ |
| هر گِی که یقینُت کِ طرف، لیمِن و مکّار |
| اندیشه اِ سر قصه‌ی روبا و قَلا کُ |
| دنیامو هَمَش زَرقِن و بَرقِن، تو تِیاد بوت |
| گول نَرخِه یَهُو، تکیه اِ رو لطف خدا کُ |
| دنیا دو سه روزِن که اِنَم فکر و خیالِن |
| اِسی آخرتُت، کارِ نکو، توشه‌ی راه کُ |
| خُت خوب مُدِنِه، راه سفر، سخت و درازن |
| نپَه سُرسَه نِزه، یک‌سره تجدیدِ قوا کُ |
| بی‌شک تو اگر تِسکا وابِه خوب و خدایی |
| اِتو حرف و عمل، پیرُویِ آلِ عبا کُ |
| سروده‌ی: محمد امیری اردکانی/مهرماه 1395 |
پست های مرتبط
درباره نویسنده
