شعر محلی “مرد گرون” به گویش اردکان فارس
|مردِ گِرون ای مِردِ گِرون، بنده صفت، شُکر خدا کُ |
سُفرِهی خُتِ شیطونِ خدا رونده، جدا کُ |
نَکِه شُکر خدا بِینه فقط روزَل شادیت |
شُکرُش اِ تو روزِل خَش و دورانِ بلا کُ |
بای چِش تَر و دل پاک و ملوسُت اِسی دلدار |
اِتو خلوتِ خُت، صُب تا پسین، ذکر و دعا کُ |
مِث تِشکِ سحرخیز و اُو بِرشِنگِ مَلوسُش |
بای صبحِ دلانگیز و نظرکِرده صفا کُ |
مِث یوسف (ع) اِ نامحرمِ خُت چهره واگِردون |
نامحرم اگر قصد بَدُش بی، تو حیا کُ |
تهِ دل واتِلون، مَنگی اگر هِن بِکرونُش |
اکسیرِ محبت بَ و دل، ظرفِ طلا کُ |
اُینهی تو اتاقُت مُدِنَم بیغَل و غش بی |
اُینهی دلتَم بِرچهزنِ نور و جلا کُ |
اصلاً نهقرارِن که تو خُت تَکرَوی بِینه |
همکاری با مردم اِ تو هر جشن و عزا کُ |
دیتِن کَس و کارَل نه یَهُو بِینِه فراموش |
راحت با هَمَش، مجلسِ بیچونه اِپا کُ |
هر گِی که مِشِه دیتِنِ ماطَلَل فامیل |
انفاق و محبتشو اِ سر شوق و رضا کُ |
بیمهریِ فامیل، نه یِهُو بِینه تلافی |
دلجوئی و بخشش، تو اِ جای سَهو و خطا کُ |
هر گِی که تو بُنتَل، یِه نفر، دردِ دلُش بی |
بای عقل و خرد، دردِ دلُش، دار و دوا کُ |
چون خوب و دُرُس نی که عیال بِینه فراموش |
اِسی دیتَنِشو از تَهِ دل، شور و نوا کُ |
بای ضِیفه اگر قول و قرارُت نا یِه روزی |
پای قول و قرارُت تا اَبَد وایسا وفا کُ |
در شأنِ آدم نی که بداخلاق و عنق بوت |
بای دُفت و پُسُت، گَپ تا کُچُک، عشق و صفا کُ |
هر قَد که داییت، حرمت اِ سر عاطفه مِینه |
بیزخمِ زبون، حرمت و خدمت اِ باوا کُ |
جَم کِردن مال، خُم مُدِنَم، سَختِن و دُشوار |
حاتم صفت، انفاق، تو در حقِّ گدا کُ |
نَکِه مال و منالُت همه سهمِ بِچِیَل بوت |
یک سهمِ مالُت، پرقدیِ روزِ جزا کُ |
قصهی علی (ع) و بخششِ انگشتر نازش |
سرلوحهی بخشندگی و لطف و عطا کُ |
اطعامِ فقیرَل اگه سیت سخت و گرونِن |
باهِندهی گُسنهی زِمِسون، سیرِ غذا کُ |
امروزه میگِن روز چَت و وایبر و لاینِن |
جز چَت با خدا، هر چه چَتِن، فیتِ هوا کُ |
واتساپ که مِشِه، یاد خدا نَینِه فراموش |
حَرفِل خَش و افکارِ نکو پخش و پلا کُ |
هر گِی یِه نفر حقّه و نیرنگ اِتو کارشِن |
اعلامِ تنفّرِ خُت اِبای صوتِ رسا کُ |
هر گِی که یقینُت کِ طرف، لیمِن و مکّار |
اندیشه اِ سر قصهی روبا و قَلا کُ |
دنیامو هَمَش زَرقِن و بَرقِن، تو تِیاد بوت |
گول نَرخِه یَهُو، تکیه اِ رو لطف خدا کُ |
دنیا دو سه روزِن که اِنَم فکر و خیالِن |
اِسی آخرتُت، کارِ نکو، توشهی راه کُ |
خُت خوب مُدِنِه، راه سفر، سخت و درازن |
نپَه سُرسَه نِزه، یکسره تجدیدِ قوا کُ |
بیشک تو اگر تِسکا وابِه خوب و خدایی |
اِتو حرف و عمل، پیرُویِ آلِ عبا کُ |
سرودهی: محمد امیری اردکانی/مهرماه 1395 |