شعر محلی “مرد گرون” به گویش اردکان فارس

مردِ گِرون   ای مِردِ گِرون، بنده صفت، شُکر خدا کُ

سُفرِه‌ی خُتِ شیطونِ خدا رونده، جدا کُ

نَکِه شُکر خدا بِینه فقط روزَل شادیت

شُکرُش اِ تو روزِل خَش و دورانِ بلا کُ

بای چِش تَر و دل پاک و ملوسُت اِسی دلدار

اِتو خلوتِ خُت، صُب تا پسین، ذکر و دعا کُ

مِث تِشکِ سحرخیز و اُو بِرشِنگِ مَلوسُش

بای صبحِ دل‌انگیز و نظرکِرده صفا کُ

مِث یوسف (ع) اِ نامحرمِ خُت چهره واگِردون

نامحرم اگر قصد بَدُش بی، تو حیا کُ

تهِ دل واتِلون، مَنگی اگر هِن بِکرونُش

اکسیرِ محبت بَ و دل، ظرفِ طلا کُ

اُینه‌ی تو اتاقُت مُدِنَم بی‌غَل و غش بی

اُینه‌ی دلتَ‌م بِرچه‌زنِ نور و جلا کُ

اصلاً نه‌قرارِن که تو خُت تَک‌رَوی بِینه

همکاری با مردم اِ تو هر جشن و عزا کُ

دیتِن کَس و کارَل نه یَهُو بِینِه فراموش

راحت با هَمَش، مجلسِ بی‌چونه اِ‌پا کُ

هر گِی که مِشِه دیتِنِ ماطَلَل فامیل

انفاق و محبت‌شو اِ سر شوق و رضا کُ

بی‌مهریِ فامیل، نه یِهُو بِینه تلافی
دلجوئی و بخشش، تو اِ جای سَهو و خطا کُ

هر گِی که تو بُنتَل، یِه نفر، دردِ دلُش بی  

بای عقل و خرد، دردِ دلُش، دار و دوا کُ

چون خوب و دُرُس نی که عیال بِینه فراموش
اِسی دیتَنِ‌شو از تَهِ دل، شور و نوا کُ

بای ضِیفه اگر قول و قرارُت نا یِه روزی

پای قول و قرارُت تا اَبَد وایسا وفا کُ

در شأنِ آدم نی که بداخلاق و عنق بوت

بای دُفت و پُسُت، گَپ تا کُچُک، عشق و صفا کُ

هر قَد که داییت، حرمت اِ سر عاطفه مِینه

بی‌زخمِ زبون، حرمت و خدمت اِ باوا کُ

جَم کِردن مال، خُم مُدِنَم، سَختِن و دُشوار

حاتم صفت، انفاق، تو در حقِّ گدا کُ

نَکِه مال و منالُت همه سهمِ بِچِیَل بوت

یک سهمِ مالُت، پرقدیِ روزِ جزا کُ 

قصه‌ی علی (ع) و بخششِ انگشتر نازش

سرلوحه‌ی بخشندگی و لطف و عطا کُ 

اطعامِ فقیرَل اگه سیت سخت و گرونِن

باهِنده‌ی گُسنه‌ی زِمِسون، سیرِ غذا کُ   

امروزه میگِن روز چَت و وایبر و لاینِن

جز چَت با خدا، هر چه چَتِن، فیتِ هوا کُ 

واتساپ که مِشِه، یاد خدا نَینِه فراموش

حَرفِل خَش و افکارِ نکو پخش و پلا کُ 

هر گِی یِه نفر حقّه و نیرنگ اِتو کارشِن

اعلامِ تنفّرِ خُت اِبای صوتِ رسا کُ

هر گِی که یقینُت کِ طرف، لیمِن و مکّار

اندیشه اِ سر قصه‌ی روبا و قَلا کُ

دنیامو هَمَش زَرقِن و بَرقِن، تو تِیاد بوت

گول نَرخِه یَهُو، تکیه اِ رو لطف خدا کُ

دنیا دو سه روزِن که اِنَم فکر و خیالِن

اِسی آخرتُت، کارِ نکو، توشه‌ی راه کُ

خُت خوب مُدِنِه، راه سفر، سخت و درازن

نپَه سُرسَه نِزه، یک‌سره تجدیدِ قوا کُ 

بی‌شک تو اگر تِسکا وابِه خوب و خدایی

اِتو حرف و عمل، پیرُویِ آلِ عبا کُ

سروده‌ی: محمد امیری اردکانی/مهرماه 1395

نظری بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *