شعر محلی “صد یاد او روزل” به گویش اردکان فارس
| به نام خدا «صَد یادِ او روزَل» |
| اِمشُو مُ دِلُمْ تَنْگِن و دَرگیرِ قَدیمِن اِنگار کِه تاپویِ غَضَبْ‌ْکِردَهْ اِ ریمِن |
| صَد یادِ او روزَلْ کِه هَمَشْ صُل و صَفا بی هَمْ گَپَل و هَمْ کارَلِ بُیْ یادِ خُدا بی |
| صَدْ یادِ خُرُنگِلْ چالَه وُ کُرسیِ خونَه دُوْرُشْ کِه میشَسِن دَ نَبی عُذر و بَهونَه |
| بی وِرْدِ زَبونِ بُوایِلْ خوب و نُمونَه گِیْ شِعْرَلِ خوشحالی و گِیْ شِعْرِ غَمونَه |
| شِعْرَلْ هَمَهْ گُلچینِ کَتابِلْ شُعَرا بی دِلْ‌چَسْپ خَلایِقْ اِ تو هَرْ صَحْن و سَرا بی |
| شِعْرَلْ هَمَه بی سَرمَلِ اِحْساس و مَعانی گِیْ شِعْرَلِ طاهِر بی و گِیْ شِعْرَلِ قانی |
| گِیْ شِعْرَلِ کِرمونی و خَیّام و سَنایی گِیْ شِعْرَلِ بَسْطامی و گِیْ شیخِ بَهایی |
| گِیْ شِعْرَلِ حافِظْ بی و گِیْ شِعْرَلِ جامی گِیْ خاطِرَه وُ قِصَّه‌یَلِ مَرْدُمِ عامی |
| گِیْ خاطِرَه‌یِلْ دُورَه‌یِ خانَل بی و کِیخا گِیْ قِصَّه‌یِ یوسفْ بی و مَعشوقَهْ زلیخا |
| گِیْ قِصَّه‌یِ خانَلْ بی و گِیْ ظُلمَلِ ناحَق گِیْ خُسرُو و شیرین و یِه‌گِیْ قِصَّه‌یِ وامَق |
| گِیْ خاطِرَه‌یِلْ قَطی و گِیْ سُفْرَه‌یِ بی‌نون گِیْ قِصَّه‌یِ هَف‌پَیْکَر و گِیْ لِیلی و مَجنون |
| گِیْ قِصَّه‌یِ آرَشْ بی و گِیْ تیر و نُشونُش گِیْ قِصَّه‌یِ ضَحّاک و او مارَلْ سَرِ شونُش |
| گِیْ صُبَتِ کورشْ بی و گِیْ غیرَتِ آرَشْ گِیْ تیشَه‌یِ فَرهاد و یِه‌گِی خینِ سِیاوَش |
| گِیْ صُبَتِ اَفْسانَه‌یِ رُسَّمْ بی و سُهراب گِیْ صُبَتِ قُرانْ بی و گِیْ مَمْبَر و مِراب |
| گِیْ صُبَتِ سَلْمون و اُوَیسِ قَرَنی بی گِیْ ذِکْرِ اِحادیثِ رَسولِ مَدَنی بی |
| گِیْ صُبَتِ سُنَّتْ بی و گِیْ وَصْفِ شَریعَت گِیْ وَصْفِ زِراعُتْ بی و گِیْ وَصْفِ طَبیعَت |
| گِیْ صُبَتِ باهِنْدِه‌یَل و کَرْکَس و دالَل گِیْ صُبَتِ پازَنَل و گِیْ تیلَهْ‌شِکالَل |
| کو خاطِرَه وُ قِصَّه وُ گَپِلْ او زَمونَه کو غوچَلِ رَمْکِردَه اِ بُیْ تیر و نُشونَه |
| کو غوچَل و پازَنَل و کو شیر و پِلَنْگَل کو شال و قُوایْ سُوزِ بَرِ مَرْتَ و جَنْگَل |
| کو بویِ خَش و تَنْدِ اَوِشْتَکَلِ کُه گَر کو چُوْگ و چَویلِلْ خَش و روغِنْ مَثِ عَمْبَر |
| کو چِشَلِ گِرْیونِ نَنَه‌یْ خوب و تَمیزُم کو هُرْت و نِهیبِلْ او بُوایْ خوب و عَزیزُم |
| کو دُفْتَلِ کَمْ‌ْحَرْف و زَبونْ‌بَسَّه وُ شَرموک کو چَرزِ حِنا بَسْتَه وُ کو پَلَلِ سِر گوک |
| کو کِی‌بُنووِلْ قِرقِری و قِرَل و قَمْبیل کو مِردَلِ سَرسَخْت و سَفَرکِردَهْ اِ گَمْبیل |
| کو شُوْق و هَلِیْ‌هویِ جَوونِلْ توو بُرونَل کو مَشْکَل و دیلَکِلِ تَر زیرِ بُهونَل |
| کو کَه‌زَنی و چالَل و کو کُوْگَل سر خُیْگ کو تاق و تُروقِلْ او کَوارِلْ تَر و بَنْ مُیْگ |
| کو اُورَلِ پُرْبِشْت و او بَرْفَلْ زِمِسونَل کو یَخَل و قَنْدیلَلِ قِدْ بُرجَه وُ بونَل |
| کو بَرْفَلِ سَنْگین و اِ یَکْ اَندَنِ جوویَل کو بَرووَلِ چویی و کو رُفتنِ توویَل |
| کو شالِ سَفیدی کِه اِ سر کولِ دَنا بی کو «بَرف‌و‌دُشُوْیَلْ» کِه مِثْ رَنْگِ حَنا بی |
| صَدْ حیفْ کِه اِمروزَهْ دَنا بَرْفِ سَرُشْ نی کُهْ مُهْرْ غَزونِنْ دَ یَلِ سُوْزِ بَرُشْ نی |
| سَخْتِنْ کِه بِگَمْ رُنْجِ بَلادیتَهْ اُوُشْ نی شِشْ‌پیرْ لُوُشْ خُشْکِن و یِک‌لَحْظَهْ خُوُشْ نی |
| سَختِنْ کِه بِگَمْ چِشْمَه‌یِ سَرمُهْرِ بُدَنْ کور سَختِنْ کِه دَ نی شِهْنَه‌یِ اَسْپِلْ کَهَر و بور |
| سَختِنْ کِه چِشِلْ گُلَلِ کِزْکِردَهْ اِ خُوْ بوت جُیْ سُوْزی‌یَل و دارَلِ پُرمیوَهْ اِ جُوْ بوت |
| سَخْتِنْ کِه وابِنْ دارَلِ دِهْ خُشْکَه وُ پیوار باهِنْدَه پَنا بَردِ تو هَرْ بُرْجِه وُ دیوار |
| اَفْسوسْ کِه پایْ مِهتَرِ دِهْ رَفْتَنِ لُو گور جُی ساز و سِه‌تارْ اَندَنِ دُوْ تُمْبَک و تَمْبور |
| مُرْدَنْ دِلِ مِهْتَرْ دَ هَوِسْ ساز شِ خُشْ نی بُلبُلْ اِ قَفَسْ چَهْچَه و آوازْ شِ خُشْ نی |
| بُلبُلْ اِ قَفَسْ خُفْتَن و نیسُشْ دِیَهْ آواز نیسُشْ رَمَقِ شَسَن و نیسُشْ پَرِ پَرْواز |
| اَفسوسْ کِه جَنْگَلْ دِیَهْ بی‌شیر و پِلَنْگِن بی چِشْمَه‌یِ پُراُوْ دَ طبیعَت نَه‌قَشَنْگِن |
| ما چونْ اِ طَبیعِتْ که نَه‌سُوزِنْ نَه‌رِضاسوم دائِمْ اِسِ بِهْتَرْ بُدَنُشْ دَسْ اِ دُعاسوم |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه وُیَه‌یْ دِلْ مُ وَرَندن روزِلْ نَخَش و خُشْکِ طَبیعَتْ اِ سَرَندن |
| اَزْ نُوْ چِهْ خَشِنْ روزَلِ پُربَرفی و اُوْ بوت سر بُرْجَه اِ نوْ ظَرفَلِ پُرْ بَرْف‌ودُشُوْ بوت |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه اِ نوْ بِشْتِن و بارِن جُیْ جُیْ وَطَنُمْ نِعْمَت و رُوْنَقْ بِسِیارِن |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه زَمینْ تِشْنَه‌یِ اُوْ نی اِیْشومِ زَبونْ‌بَسَّهْ اِ بی‌اُوْیی اِ رُوْ نی |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه زَمینْ سُوْز و مَلَنْگِن آسایِش و آرامِشِ جُی تیر و تُفَنْگِن |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه اِ وَرْ کُرْسِیِ خونَه شانومَهْ هِن و شِعْرَلِ پُرمَغْز و غَمونَه |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه فَقیرَمْ کِل‌و‌هُوْ شِن جُی گِیْرَه وُ بُقْ لُوْخَنَه‌یِلْ خَشْ‌خَشِ لُوْ شِن |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه اِ نوْ صُلِن و سازِش سَرْ جُیْ جَر و شَرَلْ هَمَهْ هِنْ ناز و نَوازِش |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه هَمَه‌یْ مِردَلِ رُوْ سِن نامِردَلِ بَدکارَهْ اِ بَندیرِ پُخُوْ سِن |
| مُمْ خَشْکَهْ بِدیتی کِه اِ پایْ مَنْقَلِ پُرتَش نی حُقَّه‌یِ بافور و جَوونِلْ بَد و سَرکَش |
| بِسْ‌مِن دِیَه اِمشُو نِمَرَم «خَشْکَهْ» اِ سر ْ لُو اَزبَسْکهْ چِشُمْ مَشْتِن و پُفْ‌کِرْدَه وُ پُرخُو |
| بِسْ‌مِن دَ رَوا نی کِه هُنَم مَتَّهْ اِ خَشْخاش آیَنْدَه مِگَمْ حَرف و حَدیثِلْ خُمِ سِرْ جاش |
| سروده‌یِ: محمد امیری اردکانی |
پست های مرتبط
درباره نویسنده
