شعر محلی “حال طبیعت نخشن” به گویش اردکان فارس
جهت دانلود فاصل صوتی از طریق گزینه سه نقطه باکس بالا اقدام کنید.
| حالِ طبیعت نَخشِن بی تو رَه رَفتن و اَندِن دَمِ دَر، سنگینِن |
| بی تو کُه رفتن و شَهسِن تو کَپَر، سنگینِن |
| اِ فراغُت مُدِنَم ای گلِ خوشبویِ بهار |
| آه و ناله‌ی شُو و افسوسِ سحر، سنگینِن |
| تَوَرُت جنسِ طلا هم اِگه بوت فرقی‌ش نی |
| اِسی دارِل بِنِیو زخمِ تَوَر، سنگینِن |
| وقتِ بِر کِردنِ تَش یا که خُرُنگِ‌ل سِ زغال |
| داغِ سُختِن گُنَه و هیمه‌ی تَر، سنگینِن |
| سِ چوپونی که یِه عُمرِن گَلَه‌شُش بُردن اِ کُه |
| کَهلِفه‌ی ماگایَلُ و بُزَلِ لَر، سنگینِن |
| سِ گابونی که یِه عُمرِن با گایَل پیر اِبُدَن |
| وصفِ ماگای که شِ شیر نی دِ اثر، سنگینِن |
| پیشِ ماگای که خُشَ‌م تشنه و گُسنَن، بی‌شک! |
| مارِه‌ی سخت و نفس‌گیرِ گُدَر، سنگینِن |
| اِسِ داری که هَمَش هَمدَمِ باهِنده بُدَن |
| هجرِ باهِنده‌یِلِ رفته سفر، سنگینِن |
| اِسِ گُنجی که رو گُلَ‌ل می‌پَرِت صُب تا پَسین |
| سیر کِردن خُشِ بای قند و شکر، سنگینِن |
| پیشِ گُنجی که بَچُ‌ش کِردنِ لای دار و کَمَر |
| بریدن لونَه‌شِ بای داسِ دو پَر، سنگینِن |
| پیشِ چِشِ‌ل یِه محیط‌بانِ سلحشور و دلیر |
| قتلِ پازِن گَلَه و سینه‌سپر، سنگینِن |
| پیشِ چِشِ‌ل بِرِ پازَنَ‌لِ تیر خَردَه اِ سَر |
| کُشتنِ آهُوَلِ نَندِه اِ بَر، سنگینِن |
| اِتو هر دشتی که نی چشمه و گلزار و علف |
| ناله و شِهنه‌یَلِ اسبِ کَهَر، سنگینِن |
| اِتو جنگل که دِ نی دارَلِ پُربَرگ و ملوس |
| چَهچَه‌یَل کاکُلی و شونه به سر، سنگینِن |
| سِ او جنگل که همَش سُختَن و پیوار اِبُدَن |
| خَردنِ غصه اِ بای چِشِ‌لِ تَر، سنگینِن |
| اِسِ حافِظِ‌لِ جنگل که شهید آمبِن اِ پَر |
| جِمِ‌یِل رنگِ سیاه کِردن اِ بَر، سنگینِن |
| سِ او باهِنده‌ی تیر خَردَه که نیسُ‌ش دِ رمق |
| شوقِ پر زِیدن اِ بای بالَ‌ل و پَر، سنگینن |
| برق و زهرابه و سَم، هر جا که بِن آلتِ صید |
| دیتَنِ ماهیِ‌لِ گیج و پَکَر، سنگینِن |
| اِ تو هر برکه و بَرمی که مایِن نارنجک |
| دیتَنِ ماهیِ بی‌باله و سَر، سنگینِن |
| گَرد و دولاغِ هوا، سخت و نفس‌گیر اِ بُدَن |
| چون فراگیر اِبُدَن تا به خزر، سنگینِن |
| ای قدَر مصرف سَم فَتُّ و فراوون اِ بُدَن |
| که دِ لاقیدی و انکار و گذر، سنگینِن |
| سِ زِنِی اُوسَنی که نون و اُوُش سالم نی |
| دِ تحمل غمِ نوزادِ دو سَر، سنگینِن |
| تو ای سالَ‌ل که اِ بی‌بشتی، اُوَل خشک اِبُدَن |
| لَه‌لَهِ مَشکَ‌لُ و دیلَکِ‌لِ تَر، سنگینِن |
| باغبون، پیر اِبِدَن بس‌که سِ اُو جون مِکِنِت |
| چون سِ باغُش تَنِش و اُفت و ضرر، سنگینِن |
| سِ کشاورزِلِ بی‌چاره و وابسته اِ باغ |
| خَشکِدِن دارَلِ پُر میوه و بَر، سنگینِن |
| تو دهاتَ‌ل که یِه عُمرِن نَبُدَن بحث و ستیز |
| سَرِ اُو، کشمکش و چونه و جَر، سنگینِن |
| مُ خَوَر مِن که مِگَم سفره‌ی اُو تَه کِشِدَن |
| حیف و صد حیف که باور ای خَوَر، سنگینِن |
| مُ یقین مِن که مِگَم عمر طبیعت مَت اِ سَر |
| ولی باورشِ سِ اولادِ بشر، سنگینِن |
| تا آدم گِنگِن و خُش قدرِ طبیعت نِمِدوند |
| خَردِنِ آه و غم و خینِ جگر، سنگینِن |
| دِیَه بِس مِن، نِمِگَم حالِ طبیعت نَخشِن! |
| بَس‌که گَپ زِیدَن اِ بای گوشَلِ کَر، سنگینِن |
| دِ اِ مردم نِمِگَم قدرِ طبیعت بُدُنیت! |
| چون شنُفتَن نه و اما و اگر، سنگینِن |
| دِ صلاح نی که بِگَم ضعفِ مدیرَل اِدبار! |
| چون شنُفتن گِلِه و توپ‌وتَشَر، سنگینِن |
| سروده‌ی: محمد امیری اردکانی/آبانماه 1395 |
پست های مرتبط
درباره نویسنده
