شعر آیینه سعادت در وصف امام علی (ع)
| آیینه‌ی سعادت سراینده: محمد امیری اردکانی | ||
| آیینه‌ی سعادت انسان، علی بُوَد | زیباترینِ واژه و عنوان، علی بُوَد | |
| دل می‌رود ز دست تو گر نیک بنگری | خلقِ عظیمِ ایزدِ سبحان، علی بُوَد | |
| شیر خدا و مظهر ایثار و معرفت | روح خدا و منبع ایمان، علی بُوَد | |
| خواهی اگر به شمعِ شریعت نظر کنی | یا پرس‌وجو ز منبعِ عرفان، علی بُوَد | |
| تاریخ را چو می‌نگری حالِ شیعیان | پا تا به سر، ز ریشه و بنیان، علی بُوَد | |
| در روز حشر آن‌که شفیع است شیعه را | اندر کنار کوثر رضوان، علی بُوَد | |
| دُردانه‌ای که رفت زیر عبای محمدی | تا جان صفا دهد به خلعت الوان، علی بُوَد | |
| در جنگ بدر و خندق و در تنگه‌ی احد | جنگ‌آوری که نعره زد از جان، علی بُوَد | |
| نام‌آوری که در اُحد لقب “لافتی” گرفت | اندر مصاف لشکر عدوان، علی بُوَد | |
| آن‌کس که سر فرود نیاورد پیش غیر | جز پیشگاه خالق یزدان، علی بُوَد | |
| هم مایه‌ی امیدِ رفیقانِ مصطفی | هم خارِ چشمِ دوده‌ی[1] مروان، علی بُوَد | |
| آن صاحبِ سخن که به نهج‌البلاغه‌اش | پُر کرده جامِ ادب ز لؤلؤ و مرجان، علی بُوَد | |
| با چاه کوفه آن‌که به شب درد دل کند | با چشم اشک‌بار و قامت لرزان، علی بُوَد | |
| با نخل کوفه آن‌که انیس است و رازگو | یا هم‌نشین خار بیابان، علی بُوَد | |
| آن‌کس که وقت نمازش زکات داد | بخشید آن نگین درخشان، علی بُوَد | |
| در خیبر آن‌که ز جان نعره برکشید | برداشت درب قلعه به دستان، علی بُوَد | |
| در بین کوفیان کج‌اندیش و بی‌وفا | دردآشنای درد یتیمان، علی بُوَد | |
| نان‌آوری که در مبارزه با فقر جان‌گداز | مردانه پُر نموده خوانِ فقیران، علی بُوَد | |
| داری اگر تمایل شرکت به کار نیک | الگویِ نابِ بخشش و احسان، علی بُوَد | |
| سرلوحه‌ی قضاوت و انصاف و داوری | در هر زمان و در همه بحران، علی بُوَد | |
| پروانه‌ای که سوخت پرش لیک دم نزد | در آتش عداوتِ عثمان، علی بُوَد | |
| با خصلت فتوّت و با سیف ذوالفقار | سدّ ره چپاول و طغیان، علی بُوَد | |
| در بستر پیمبر و در ليلة المبیت | مردی که شسته دست‌ودل از جان، علی بُوَد | |
| آن‌کس که در مصیبت فقدان کوثری | آزرده گشت و زار و پریشان، علی بُوَد | |
| شویی که غسل و کفن کرد راضیه را | آن غمگسار و مادر طفلان، علی بُوَد | |
| آن‌کس که برگرفت تخته‌ی تابوت لاله را | در شب به‌پای بوذر و سلمان، علی بُوَد | |
| صبحی که ابن مرادی کشید خنجر کین | دلداده‌ای که شد به صحنه شتابان، علی بُوَد | |
| مردی که با حقارتِ نامردِ خیره‌سر | جان داد در ره عقیده و ایمان، علی بُوَد | |
| گر نیک بشنوی ز هَزاران تو روز قدر | مضمونِ نابِ صوتِ هَزاران، علی بُوَد | |
| زخمِ دلِ مرا تو اگر نیز بنگری | دارویِ درد و مرهم و درمان، علی بُوَد | |
| بر دامن کویر و بیابان جان من | ابر بهار و بارش باران، علی بُوَد | |
| جانم به عشق بسته و با عشق زنده‌ام | عشقم به هر زمانه و دوران، علی بُوَد | |
| اقرار می‌کنم که گنه‌کار و عاصی‌ام | لیکن مرا شفاعتِ عصیان، علی بُوَد |
[1] – دوده: خاندان و دودمان
پست های مرتبط
درباره نویسنده
