شعر “آرتاکن” با گویش اردکان فارس

در وصف زادگاهم؛ آرتاکن  
آرتاکن، شهرِ مُه، شُهره‌ی حَسَناتِن، حالیتِن؟!
جاواجاش مسجد و ذکر و صلواتِن، حالیتِن؟!

سِ اُوِل پاک و شُوِل صاف و هوای مُعتدلُش
بهترین جای خَش و گلچینِ نقاطِن، حالیتِن؟!

آسِمونِ شُوَلُش غرقِ ستارَ‌ن تا سحر
رُنج و گَمبیلِ خَشُش نقشِ حیاتِن، حالیتِن؟!

تو اِ مارگون که مِشِه بس‌که خیال‌انگیزن
خاطراتش شُو و روز انگار اِباتِن، حالیتِن؟!

اِتو آبشار که اُوَل یکسره قندیل میبَنِن
به نظر مَت که هَمِن شاخه نباتِن، حالیتِن؟!

رودِ تیزَو ای قدر پُر اُو و سحرانگیزن
که خیال مِینه هَمِن رودِ فراتِن، حالیتِن؟!

زمسونَل که میزِند برف و سفید آمبو زمین
چه خَشِن روزَلی که اِسکی اِپاتِن، حالیتِن؟!

بَرمِ‌فیرور نِمِگِه؟ گشت‌وگذارش چه خَشِن
تاوِسونَ‌م که بِشِه برفِ نَهاتِن، حالیتِن؟!

تو اِ سَرمُهرِ کُمِهر وقتی‌که سِیل مِینِه بهار
گُلَلِ خطمی و نرگس اِ رقاتِن، حالیتِن؟!

تا مِشِه چِم‌آس و شش‌پیر و تو باغِل رِیَه‌بال
بینِ مردم همه‌جاش شور و نشاطِن، حالیتِن؟!

اِتو برغون که مِشِه غُل‌غُلِ چشمه‌ی بَغَلیش
مثلِ غُل‌غُل اُوِلِ صافِ قناتِن، حالیتِن؟!

تو ملوس سِیل کُ بِوین موقِیِ کوچِ شَکَرَک
چه مَلوسِن اُوسه که ایلِ نهاتِن، حالیتِن؟!

وقتی سِیبَل مِرِسِن، زردش و سرخُش هَمَه‌شو
گَم اگر بِیزه فقط مِث شکلاتِن، حالیتِن؟!

نه یِه وقت تِسکاره بوت ترکِ وطن بِینه یَهُو
که ای تصمیم اِسی تو رنج و بلاتِن، حالیتِن؟!

تو یِه عُمرَم که بِشِه شَهرَلِ گَفتر با عیال
عاقبت خُت میبینِه اُونجو نه‌جاتِن، حالیتِن؟!

بعدِ صد سال تو اگر ترکِ وطن بِینِه، بازَم
اگه مُرده، تو محل، شیونِ اِجاتِن، حالیتِن؟!

شهریَ‌م گَپ تو اگر بِیزه هَمَش جِنگ و ملوس
آرتاکن شهر خُتِن، شهر بواتِن، حالیتِن؟!

مُ یِه وَهله‌ی دِ مِگَم بلکه تو باور بِینِه
عشق و “حُب الوطَنُت” لطفِ خداتِن، حالیتِن؟!

سروده‌ی: محمد امیری اردکانی/ دیماه 1395

جهت دانلود فاصل صوتی از طریق گزینه سه نقطه باکس بالا اقدام کنید.

نظری بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *