شعر “آرتاکن” با گویش اردکان فارس
|در وصف زادگاهم؛ آرتاکن |
آرتاکن، شهرِ مُه، شُهرهی حَسَناتِن، حالیتِن؟! جاواجاش مسجد و ذکر و صلواتِن، حالیتِن؟! |
سِ اُوِل پاک و شُوِل صاف و هوای مُعتدلُش بهترین جای خَش و گلچینِ نقاطِن، حالیتِن؟! |
آسِمونِ شُوَلُش غرقِ ستارَن تا سحر رُنج و گَمبیلِ خَشُش نقشِ حیاتِن، حالیتِن؟! |
تو اِ مارگون که مِشِه بسکه خیالانگیزن خاطراتش شُو و روز انگار اِباتِن، حالیتِن؟! |
اِتو آبشار که اُوَل یکسره قندیل میبَنِن به نظر مَت که هَمِن شاخه نباتِن، حالیتِن؟! |
رودِ تیزَو ای قدر پُر اُو و سحرانگیزن که خیال مِینه هَمِن رودِ فراتِن، حالیتِن؟! |
زمسونَل که میزِند برف و سفید آمبو زمین چه خَشِن روزَلی که اِسکی اِپاتِن، حالیتِن؟! |
بَرمِفیرور نِمِگِه؟ گشتوگذارش چه خَشِن تاوِسونَم که بِشِه برفِ نَهاتِن، حالیتِن؟! |
تو اِ سَرمُهرِ کُمِهر وقتیکه سِیل مِینِه بهار گُلَلِ خطمی و نرگس اِ رقاتِن، حالیتِن؟! |
تا مِشِه چِمآس و ششپیر و تو باغِل رِیَهبال بینِ مردم همهجاش شور و نشاطِن، حالیتِن؟! |
اِتو برغون که مِشِه غُلغُلِ چشمهی بَغَلیش مثلِ غُلغُل اُوِلِ صافِ قناتِن، حالیتِن؟! |
تو ملوس سِیل کُ بِوین موقِیِ کوچِ شَکَرَک چه مَلوسِن اُوسه که ایلِ نهاتِن، حالیتِن؟! |
وقتی سِیبَل مِرِسِن، زردش و سرخُش هَمَهشو گَم اگر بِیزه فقط مِث شکلاتِن، حالیتِن؟! |
نه یِه وقت تِسکاره بوت ترکِ وطن بِینه یَهُو که ای تصمیم اِسی تو رنج و بلاتِن، حالیتِن؟! |
تو یِه عُمرَم که بِشِه شَهرَلِ گَفتر با عیال عاقبت خُت میبینِه اُونجو نهجاتِن، حالیتِن؟! |
بعدِ صد سال تو اگر ترکِ وطن بِینِه، بازَم اگه مُرده، تو محل، شیونِ اِجاتِن، حالیتِن؟! |
شهریَم گَپ تو اگر بِیزه هَمَش جِنگ و ملوس آرتاکن شهر خُتِن، شهر بواتِن، حالیتِن؟! |
مُ یِه وَهلهی دِ مِگَم بلکه تو باور بِینِه عشق و “حُب الوطَنُت” لطفِ خداتِن، حالیتِن؟! |
سرودهی: محمد امیری اردکانی/ دیماه 1395 |