شعر “آرتاکن” با گویش اردکان فارس
| در وصف زادگاهم؛ آرتاکن |
| آرتاکن، شهرِ مُه، شُهره‌ی حَسَناتِن، حالیتِن؟! جاواجاش مسجد و ذکر و صلواتِن، حالیتِن؟! |
| سِ اُوِل پاک و شُوِل صاف و هوای مُعتدلُش بهترین جای خَش و گلچینِ نقاطِن، حالیتِن؟! |
| آسِمونِ شُوَلُش غرقِ ستارَ‌ن تا سحر رُنج و گَمبیلِ خَشُش نقشِ حیاتِن، حالیتِن؟! |
| تو اِ مارگون که مِشِه بس‌که خیال‌انگیزن خاطراتش شُو و روز انگار اِباتِن، حالیتِن؟! |
| اِتو آبشار که اُوَل یکسره قندیل میبَنِن به نظر مَت که هَمِن شاخه نباتِن، حالیتِن؟! |
| رودِ تیزَو ای قدر پُر اُو و سحرانگیزن که خیال مِینه هَمِن رودِ فراتِن، حالیتِن؟! |
| زمسونَل که میزِند برف و سفید آمبو زمین چه خَشِن روزَلی که اِسکی اِپاتِن، حالیتِن؟! |
| بَرمِ‌فیرور نِمِگِه؟ گشت‌وگذارش چه خَشِن تاوِسونَ‌م که بِشِه برفِ نَهاتِن، حالیتِن؟! |
| تو اِ سَرمُهرِ کُمِهر وقتی‌که سِیل مِینِه بهار گُلَلِ خطمی و نرگس اِ رقاتِن، حالیتِن؟! |
| تا مِشِه چِم‌آس و شش‌پیر و تو باغِل رِیَه‌بال بینِ مردم همه‌جاش شور و نشاطِن، حالیتِن؟! |
| اِتو برغون که مِشِه غُل‌غُلِ چشمه‌ی بَغَلیش مثلِ غُل‌غُل اُوِلِ صافِ قناتِن، حالیتِن؟! |
| تو ملوس سِیل کُ بِوین موقِیِ کوچِ شَکَرَک چه مَلوسِن اُوسه که ایلِ نهاتِن، حالیتِن؟! |
| وقتی سِیبَل مِرِسِن، زردش و سرخُش هَمَه‌شو گَم اگر بِیزه فقط مِث شکلاتِن، حالیتِن؟! |
| نه یِه وقت تِسکاره بوت ترکِ وطن بِینه یَهُو که ای تصمیم اِسی تو رنج و بلاتِن، حالیتِن؟! |
| تو یِه عُمرَم که بِشِه شَهرَلِ گَفتر با عیال عاقبت خُت میبینِه اُونجو نه‌جاتِن، حالیتِن؟! |
| بعدِ صد سال تو اگر ترکِ وطن بِینِه، بازَم اگه مُرده، تو محل، شیونِ اِجاتِن، حالیتِن؟! |
| شهریَ‌م گَپ تو اگر بِیزه هَمَش جِنگ و ملوس آرتاکن شهر خُتِن، شهر بواتِن، حالیتِن؟! |
| مُ یِه وَهله‌ی دِ مِگَم بلکه تو باور بِینِه عشق و “حُب الوطَنُت” لطفِ خداتِن، حالیتِن؟! |
| سروده‌ی: محمد امیری اردکانی/ دیماه 1395 |
پست های مرتبط
درباره نویسنده
